کاربرد روش خرپایی در طراحی سرشمع سه بعدی

مقاله با عنوان فوق که در اولین همایش ملی توسعه پایدار شهری ارائه شده است، آماده دانلود می باشد.

محل برگزاری همایش: تهران - گروه پژوهشی کیمیا

سال برگزاری همایش: 1394

تعداد صفحات مقاله: 9

محتویات فایل: فایل zip حاوی یک pdf

چکیده

در سازه های بتنی برخی قسمت ها دارای وضعیت توزیع تنش آشفته هستند و با روشهای معمول تحلیل مطابقت ندارند و میتوان آنها را با یک مدل خرپایی ساده که از اوایل قرن 21 وارد آییننامه بتن آمریکا شده است، جایگزین و تحلیل یا طراحی نمود. در واقع این روش در نواحی که فرمولهای خمش بر آن حاکم نمیباشد کاربرد دارد. در این روش فرض بر این است که قسمتهایی از بتن در جریان باربری مانند اعضای فشاری خرپا عمل میکنند و آرماتورها به صورت اعضای کششی در نظر گرفته میشوند. در این مقاله کاربرد این روش برای تحلیل و طراحی سرشمع مورد ارزیابی قرار گرفته است.

تحقیق درمورد خط بار DC

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه:29

فهرست مطالب:

تاریخچه

ساختمان ترانزیستور پیوندی

انواع ترانزیستور پیوندی

طرز کار ترانزیستور پیوندی

نحوه ‌اتصال ترازیستورها

عملکرد

ترانزیستور دوقطبی پیوندی

شیوه ی اتصال ترازیستورها

بازسازی اولین ترانزیستور جهان

تاریخچه

اولین روش برای انتقال انرژی الکتریکی با جریان مستقیم توسط یک مهندس سویسی با نام رن تیوری (Rene Thury) ارایه شد. در این سیستم با سری کردن ژنراتورها و در نتیجه جمع جبری ولتاژهای تولیدی ولتاژ افزایش می‌یافت. هر ژنراتور در جریان ثابت می‌توانست انرژی الکتریکی تا ولتاژ ۵۰۰۰ ولت تولید کنند. بعضی از ژنراتورها دارای دو ردیف کلکتور بودند تا ولتاژ وارده بر روی هر کلکتور را کاهش دهند. این سیستم در سال ۱۸۸۹ در ایتالیا به وسیله شرکت Acquedotto de Ferrari-Galliera مورد استفاده قرار گرفت. در این خط انتقال توانی برابر ۶۳۰ کیلووات با ولتاژ ۱۴ کیلوولت تا مسافت ۱۲۰کیلومتر منتقل می‌شد. سیستم Moutiers-Lyon با همان مکانیزم به وسیله هشت ژنراتور متصل شده با دو ردیف کلکتور می‌توانست ولتاژ را تا ۱۵۰ کیلوولت افزایش دهد. این سیستم از سال ۱۹۰۶ تا ۱۹۳۶ مورد استفاده قرار گرفت. دیگر سیستم‌های از این دست نیز تا دهه ۱۹۳۰ مورد استفاده قرار می‌گرفتند. عیب این سیستم‌ها در این بود که ماشین‌های گردان (مولدها و مبدل‌های گردان) به تعمیر و نگهداری زیادی نیاز داشتند و در ضمن تلفات در این ماشین‌ها زیاد بود. استفاده از ماشین‌های مشابه دیگر نیز تا اواسط قرن بیستم ادامه داشت, ولی با موفقیت کمی همراه بود.

یکی از روش‌هایی که برای کاهش ولتاژ مستقیم گرفته شده از خطوط انتقال مورد آزمایش قرار گرفت, استفاده از ولتاژ برای شارژ کردن باتری‌های سری بود. پس از شارژ شدن باتری‌ها در حالت سری آن‌ها را در حالت موازی به هم اتصال می‌دادند و از آنها برای تغذیه بارها استفاده می‌کردند. با این حال از این روش فقط در دو طرح انتقال استفاده شد چراکه این روش به دلیل محدودیت ظرفیت باتری‌ها, مشکلات مربوط به تغییر وضعیت باتری‌ها از سری به موازی و پسماند انرژی در هر سیکل شارژ و دشارژ در باتری‌ها اصلاً اقتصادی نبود.