تحقیق درباره زندگی‌نامه فردوسی

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 18
فهرست مطالب:

فردوسی

تولد

کودکی و تحصیل

جوانی و شاعری

سرودن شاهنامه

مرگ و آرامگاه

سنگ قبر فردوسی

افسانه‌های دربارهٔ فردوسی

آثار

 نمونه اشعار

دوست‌داران و مخالفان فردوسی

فردوسی‌پژوهی

جایگاه جهانی

مجسمه‌های فردوسی

شاهنامه فردوسی

منابع

فردوسی

حکیم ابوالقاسم فردوسی یکی از بزرگ ترین شاعران ایران در سال 329 هجری در شهر طوس به دنیا آمد و از ثروتمندان شهر طوس بود. وی در زمان سلسله سامانی می زیسته و درست در زمان حکومت غلامان سامانی حیات داشته که این موضوع او را رنج می داده. فرزند وی در زمان حیاتش از دنیا رفت. کتاب حماسه ساز او شاهنامه در ایران افسانه شد. غزلیات و رباعی و قصیده هایی هم از حکیم ابوالقاسم فردوسی بجای مانده. وی مردی میهن پرست بود و ما این را به عین در شاهنامه او می بینیم.

فردوسی در زمان سلطان محمود غزنوی با وی ملاقات کرد. او همیشه با محمود غزنوی اختلاف داشت چون با هم اختلاف سلیقه ملی و مذهبی داشتند. فردوسی یک بار دیگر بر شاهنامه تجدید نظر کرد.

شاهنامه فردوسی غیر از حماسه ای بودن دارای پند ها و نصیحت ها و اخلاق و ادب بوده است. حکیم ابوالقاسم فردوسی، زنده کننده زبان و ملیت ایرانی است. فردوسی از طبقه دهقانیان بود و به خط و آثار نژادی و باستانی ایران علاقه وافر داشت و بنابر همین علاقه به ملیت و افتخارات ایرانی در حدود سال 370 هجری به نظم شاهنامه پرداخت و این کار را قبل از او چندین نفر به نظم یا به نثر آغاز کرده بودند اما به انجام نرسیده بود.

استاد بزرگ و سخنسرای نامی طوس پس از 35 سال رنج و زحمت و صرف عمر و مال، نظم شاهنامه را به انجام رسانده و این شاهکار عالی ادبیات جهانی را به وجود آورد. در حدود سال 395 هجری آن را نزد سلطان محمود غزنوی برد و ابتدا به پایمردی ابوالعباس فضل بن احمد اسفراینی، وزیر سلطان محمود، به دربار سلطان راه یافت اما قدر استاد عالیقدر آن طور که باید شناخته نشد و رنجیده خاطر گردید و از غزنین بیرون آمد و مدیت متواری شد.

فردوسی بعد از آن به طوس بازگشت و در موطن اصلی خود مسکن گزید و چندی بعد به کمک «احمد بن حسن میمندی» سلطان محمود غزنوی فردوسی را به خاطر آورد و از رفتار خود نسبت به او پشیمان شد و جایزه ای بس گرانبها برای او به طوس فرستاد اما این جایزه هنگامی رسید که فردوسی چشم از جهان فرو بسته بود. استاد طوس در سال 411 هجری درگذشت و در بیرون دروازه در باغی که ملک خود او بود دفن شد و اکنون آرامگاهش در همانجا است.

شاهنامه فردوسی در حدود 60 هزار بیت شعر دارد و بزرگترین حماسه ملی ایران است.

تحقیق درباره زندگی‌نامه ابونصر فارابی

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 11
فهرست مطالب:

ابونصر فارابی

زندگی

نسب فارابی

نسب ایرانی

نسب ترک

فلسفه فارابی

وحدت فلسفه

آثار فارابی

منابع

ابونصر فارابی

ابو نصر محمد بن محمد فارابی معروف به فارابی، از بزرگترین فیلسوفان ایرانی[۱] شرقی سده سوم و چهارم هجری است. اهمیت او بیشتر به علت شرحهایی است که بر آثار ارسطو نگاشته و به سبب همین مشروحات او را معلم ثانی خوانده‌اند و در مقام بعد از ارسطو قرار داده‌اند. وی آثاری نظیر «الجمع بین الرایین»، «اغراض ما بعدالطبیعه ارسطو»، «فصول الحکم» و «احصاءالعلوم» را از خود به یادگار نهاده‌است. در قرون وسطی آثاری چند از او تحت نام Alpharabius, Alfarabi, El Farati, Avenassar به زبان لاتین برگردانده شده اند.

پدر و مادر فارابی از تبار ایرانی[۲][۳] بودند. ابن ابی اصیبعه و شهر زوری نوشته‌اند که ابونصر از نژاد ایرانی بوده‌است (= واصله فارسی) (= و کان من سلاله فارسیه).

زندگی

ابونصر محمد بن محمدابن اوزلغ ابن طرخان ملقب به فارابی، در حدود سال ۲۵۷هجری قمری/ ۸۷۰میلادی در دهکده‌ی «وسیج» از ناحیه‌ی پاراب (فاراب) در فرارود (شهر اُترار کنونی در جنوب قزاقستان) یا پاریاب (فاریاب) خراسان در افغانستان کنونی به دنیا آمد. در جوانی برای تحصیل به بغداد رفت و نزد «متی بن یونس» به فراگرفتن منطق و فلسفه پرداخت. سپس به حرّان سفر کرد و به شاگردی «یوحنا بن حیلان» درآمد.

از آغاز کار، هوش سرشار و علم آموزی وی سبب شد که همه موضوعاتی را که تدریس می‌شد، به خوبی فرا گیرد. به زودی نام او به عنوان فیلسوف و دانشمند شهرت یافت و چون به بغداد بازگشت، گروهی از شاگردان، گرد او فراهم آمدند که «یحیی بن عدی» فیلسوف مسیحی یکی از آنان بود. در سال ۳۳۰هجری قمری/۹۴۱میلادی به دمشق رفت و به «سیف الدوله حمدانی» حاکم حلب پیوست و در زمره علمای دربار او درآمد. فارابی در سال ۳۳۸هجری قمری/۹۵۰میلادی در سن هشتاد سالگی در دمشق وفات یافت.

مورخان اسلامی معتقدند که فارابی فردی زهد پیشه و عزلت‌گزین و اهل تامل بود. اعراض او از امور دنیوی به حدی بود که با آن که سیف الدوله برایش از بیت‌المال حقوق بسیار تعیین کرده بود، به چهار درهم در روز قناعت می‌ورزید.

تحقیق درباره زندگی‌نامه فردوسی

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 18
فهرست مطالب:

فردوسی

تولد

کودکی و تحصیل

جوانی و شاعری

سرودن شاهنامه

مرگ و آرامگاه

سنگ قبر فردوسی

افسانه‌های دربارهٔ فردوسی

آثار

 نمونه اشعار

دوست‌داران و مخالفان فردوسی

فردوسی‌پژوهی

جایگاه جهانی

مجسمه‌های فردوسی

شاهنامه فردوسی

منابع

فردوسی

حکیم ابوالقاسم فردوسی یکی از بزرگ ترین شاعران ایران در سال 329 هجری در شهر طوس به دنیا آمد و از ثروتمندان شهر طوس بود. وی در زمان سلسله سامانی می زیسته و درست در زمان حکومت غلامان سامانی حیات داشته که این موضوع او را رنج می داده. فرزند وی در زمان حیاتش از دنیا رفت. کتاب حماسه ساز او شاهنامه در ایران افسانه شد. غزلیات و رباعی و قصیده هایی هم از حکیم ابوالقاسم فردوسی بجای مانده. وی مردی میهن پرست بود و ما این را به عین در شاهنامه او می بینیم.

فردوسی در زمان سلطان محمود غزنوی با وی ملاقات کرد. او همیشه با محمود غزنوی اختلاف داشت چون با هم اختلاف سلیقه ملی و مذهبی داشتند. فردوسی یک بار دیگر بر شاهنامه تجدید نظر کرد.

شاهنامه فردوسی غیر از حماسه ای بودن دارای پند ها و نصیحت ها و اخلاق و ادب بوده است. حکیم ابوالقاسم فردوسی، زنده کننده زبان و ملیت ایرانی است. فردوسی از طبقه دهقانیان بود و به خط و آثار نژادی و باستانی ایران علاقه وافر داشت و بنابر همین علاقه به ملیت و افتخارات ایرانی در حدود سال 370 هجری به نظم شاهنامه پرداخت و این کار را قبل از او چندین نفر به نظم یا به نثر آغاز کرده بودند اما به انجام نرسیده بود.

استاد بزرگ و سخنسرای نامی طوس پس از 35 سال رنج و زحمت و صرف عمر و مال، نظم شاهنامه را به انجام رسانده و این شاهکار عالی ادبیات جهانی را به وجود آورد. در حدود سال 395 هجری آن را نزد سلطان محمود غزنوی برد و ابتدا به پایمردی ابوالعباس فضل بن احمد اسفراینی، وزیر سلطان محمود، به دربار سلطان راه یافت اما قدر استاد عالیقدر آن طور که باید شناخته نشد و رنجیده خاطر گردید و از غزنین بیرون آمد و مدیت متواری شد.

فردوسی بعد از آن به طوس بازگشت و در موطن اصلی خود مسکن گزید و چندی بعد به کمک «احمد بن حسن میمندی» سلطان محمود غزنوی فردوسی را به خاطر آورد و از رفتار خود نسبت به او پشیمان شد و جایزه ای بس گرانبها برای او به طوس فرستاد اما این جایزه هنگامی رسید که فردوسی چشم از جهان فرو بسته بود. استاد طوس در سال 411 هجری درگذشت و در بیرون دروازه در باغی که ملک خود او بود دفن شد و اکنون آرامگاهش در همانجا است.

شاهنامه فردوسی در حدود 60 هزار بیت شعر دارد و بزرگترین حماسه ملی ایران است.