با پیشرفت تکنولوژی و کوچکتر شدن روزافزون اندازه ترانزیستورها، پیچیدگی سیستمهای چند پردازندهای بر روی تراشهها در حال افزایش است. افزایش تعداد منابع پردازشی موجود در طراحی تراشه نیازمند استفاده از یک بستر ارتباطی مناسب برای برقراری اتصالات میان آنها میباشد. به طور کلی ساختارهای ارتباطی بر روی تراشهها بایستی شامل ویژگیهای اساسی از جمله کارآیی بالا، ساختیافته بودن، قابلیت استفاده مجدد و مقیاس پذیری باشند. در ابتدا سیستم بر روی تراشهها با بکارگیری ساختار گذرگاه، به عنوان یک تکنیک پیادهسازی برای حل این مشکل معرفی شدند. ساختار گذرگاه که در سیستم بر روی تراشه ها مورد استفاده قرار گرفته است، ویژگی مقیاسپذیری را ندارد و در مورد قابلیت استفاده مجدد نیز محدودیتهایی دارد. به همین علت مفهوم جدیدی تحت عنوان شبکه برروی تراشهها برای حل این مشکل معرفی گردید.
پیشرفت تکنولوژی پیامدهایی از جمله کوچکتر شدن ظرفیت خازنهای مدار و کاهش سطوح ولتاژ منبع تغذیه و لاجیک را به همراه دارد. این پیامدها حساسیت گیتها، لینکهای ارتباطی، فلیپفلاپها و واحدهای حافظه مورد استفاده را در برابر انواع نویزهای محیطی و ذرات باردار که میتوانند منجر به ایجاد خطا و در نهایت خرابی شوند را افزایش داده است. به همین دلیل طراحی سیستمهای تحمل پذیراشکال یا خرابی که بتوانند مانع از تولید نتایج نادرست یا آثار مخرب شوند و یا با استفاده از روشهایی بتوانند خود را از وضعیت خطای ایجاد شده در سیستم یا شکست کامل سیستم بازیابی نمایند، اهمیت ویژهای یافته است.
در این پایان نامه سعی شده است، تا با استفاده از روش تزریق اشکال به صورت شبیهسازی شده میزان تحملپذیری اشکال یک مسیریاب بر روی شبکه را بررسی نماییم. برای این منظور یک مسیریاب بر روی شبکه سنکرون را در محیط VHDLپیاده سازی نموده و با تزریق اشکال در هر یک از بخشهای سازنده آن، میزان تحملپذیری شبکه بر روی تراشه و هر یک از بخشهای سازنده آن را را به صورت تفکیکی به دست آوریم. در پایان نیز با توجه به نتایج به دست آمده از تزریق اشکال، راهکاری ساختاری برای افزایش تحمل پذیری مسیریاب شبکه برروی تراشه را ارائه نمودیم.