عنوان پایان نامه: ارائه روشی برای طراحی مبتنی بر سرویس
1-1 تعاریف اولیه1-1-1 معماری سرویس گرا (SOA)SOA مجموعه قوانین ، سیاستها و چارچوبهایی است که نرم افزارها را قادر می سازد تا عملکرد خود را از طریق مجموعه سرویسهای مجزا و مستقل و در عین حال مرتبط با هم در اختیار سایر درخواست کنندگان قرار دهند تا بتوانند بدون اطلاع از نحوه پیاده سازی سرویس و تنها از طریق رابطهای استاندارد و تعریف شده، این سرویسها را یافته و فراخوانی نمایند و یا در تعریف دیگر می توان گفت معماری سرویس گرا روشی برای ساخت سیستمهای توزیع شده ای است که در آنها عملکرد سیستم بصورت سرویس در اختیار کاربران و یا سایر سرویسها قرار می گیرد. از دیگرتعاریف ارائه شده مرتبط با معماری های سرویس گرا می توان به واحدهای نرم افزاری آماده در شبکه[1] یا سرویسهای سطح حرفه ای[2] اشاره کرد. در حال حاضر، تکنولوژی سرویسهای وب و پیاده سازی نمونه های موفق از آن، نشان داده است که SOA می تواند به عنوان راه حلی عملی و دست یافتنی در طراحی سیستمهای توزیع شده جدید و یکپارچه سازی سیستمهای بزرگ موجود مطرح گردد[3]. در این معماری، همه توابع به عنوان سرویس تعریف می گردند. این توابع شامل توابع تجاری و تراکنشهای تجاری می باشند که تراکنشهای تجاری خود شامل توابع سطح پایین و توابع سیستمی سرویسها هستند. سرویسها بصورت مستقل طراحی و پیاده سازی شده و به عنوان جعبه سیاه عمل می نمایند. قطعات دیگر در خارج از این قطعه, نیازی به دانستن نحوه انجام کار در این سرویس را ندارند و تنها به نتیجه آن نیازمندند. قطعات، سرویسهای خود را از طریق رابطهای تعریف شده در اختیار قطعات دیگر قرار میدهند که این رابطها قابل دستیابی و فراخوانی هستند، بدون اینکه محل قرار گیری آنها اهمیت داشته باشد (رابطهای محلی یا دور ). در ضمن، این رابطها می توانند به همان نرم افزار کاربردی یا به آدرسی در محل دیگری از شبکه مرتبط باشند. رابطها به عنوان کلیدی در برقراری این ارتباطها هستند و از طریق آنها نوع پارامترهای ورودی و نتایج (خروجی) مشخص می گردد[1,34,26].[1] Network Available Software Unit
[2] Service Business Level